Od Milo c.d. Save

Zaparkowałem pod samą stajnią i zgasiłem silnik. Nie było już odwrotu. Założyłam okulary przeciwsłoneczne i wysiadłem z samochodu. Rozejrzałem się dookoła. Na padoku stało kilka koni, a pod lasem spacerowały jakieś dwie dziewczyny z psami. Było cicho i spokojnie. Do ćwierkania ptaków dołączył nagle dzwonek mojego telefonu. Westchnąłem i odebrałem. 

- Hamilton, słucham?

- Dzień dobry panie Hamilton, z tej strony Robert White, transport koni...

- A tak, jak tam sytuacja?

- Załadowaliśmy go, ale rzeczywiście nie było łatwo. Diabeł przeciągnął moich dwóch pracowników po dziedzińcu stajni. Może w końcu się przyłożą do roboty.- zaśmiał się, ale brzmiało to bardziej jakby się dusił.- Będziemy za 2 godziny na miejscu. 

Spojrzałem na zegarek. Dochodziło południe.

- Dobrze, proszę do mnie zadzwonić kiedy będziecie dojeżdżać.

- Jasne, do zobaczenia!

Wsunąłem telefon do tylnej kieszeni spodni i otworzyłem bagażnik. Zabrałem siodło i ogłowie i ruszyłem do siodlarni. Stajnia była imponująca. Szybko znalazłem tabliczkę z moim nazwiskiem i odwiesiłem sprzęt. Kiedy wróciłem do samochodu, zobaczyłem, że przed budynkiem akademii pojawiło się kilka osób. Pomyślałem, że pewnie skończył się obiad. Złapałem kontakt wzrokowy z jakąś blondynką. Nawet niezła. Spuściła wzrok i chciała uciekać. Złapałem torbę z rzeczami i ruszyłem za nią.

- Cze...cześć.- wyjąkała, kiedy ją zatrzymałem.

- Witaj, nigdy cię tu nie widziałem. Jak się nazywasz?- kretynie, nikogo tu jeszcze nie widziałeś.

- Save. Save Accardi.- zmieszała się.

- Pomóc ci?- chyba też dopiero przyjechała, bo targała za sobą wielką torbę.

- Byłabym wdzięczna.

- Chodź ze mną.- uśmiechnąłem się, ale w sumie nie wiedziałem dokąd mieliśmy razem iść.

- A...mogę wiedzieć jak się nazywasz?- zapytała szybko.

- Milo.- uśmiechnąłem się szeroko.- Jesteś tu nowa?

- Tak, a ty?- zapytała patrząc w ziemię.

- W sumie to właśnie przyjechałem. Ale nawet jak się zgubimy to we dwójkę raźniej.

Weszliśmy do akademika.

- Jaki masz numer pokoju?- zapytałem patrząc na zegarek. 14.20.

- Hmmm.- wygrzebała klucz z torebki.- Osiem.

Dotarliśmy pod drzwi. Save otworzyła drzwi. Odłożyłem jej bagaż na łóżko.

- To chyba do zobaczenia.- powiedziałem wkładając ręce do kieszeni. 

- No tak.- powiedziała lekko rozczarowanym głosem.- Milo...

Odwróciłem się. Byłem już za drzwiami jej pokoju.

- Jaki masz numer pokoju?- zapytała chyba pierwszy raz tego dnia patrząc mi w oczy.

- Osiemnaście.- uśmiechnąłem się i zamknąłem drzwi.

W pokoju wziąłem szybki prysznic i ubrałem się w bryczesy i koszulkę z krótkim rękawem. Usłyszałem dźwięk przychodzącego SMSa. Nie musiałem sprawdzać, wiedziałem kto go przysłał. Zamknąłem drzwi na klucz i poszedłem na dziedziniec. White'a jeszcze nie było, więc usiadłem na ławce przy ścieżce. Pomyślałem o Save. Ciekawe co teraz robi. Nie ważne, usłyszałem silnik. Po chwili zobaczyłem koniowóz z dużym czerwonym napisem "ROBERT WHITE - TRANSPORT KONI SPORTOWYCH". Rober był znajomym mojego dziadka i zgodził się przewieźć Jackpota za pół ceny. 

- Witam.- potężny mężczyzna podał mi rękę i otarł spocone czoło chusteczką.- Dasz sobie z nim radę, chłopcze?

- Spokojna głowa, panie White.- zaśmiałem się otwierając drzwi.

Ogier dreptał w miejscu i parskał. Był spocony, nie lubił podróżować. Wszedłem przednimi drzwiczkami i przepiąłem go na lonżę. Kilka kroków do tyłu i już stał na ziemi. Cały drżał. Spojrzałem na niego i uznałem, że to naprawdę piękny koń. Powąchał ziemię, a następnie poderwał głowę i zarżał głośno. Uznałem, że w stajni jest za dużo koni i odprowadziłem go na odosobniony padok pod lasem. Był dosyć grzeczny, ale w momencie zdjęcia kantara ruszył dzikim galopem przed siebie.

Usłyszałem jak burczy mi w brzuchu. Postanowiłem znaleźć Save i zaproponować jej wspólny obiad.

Save?