Od Harry'ego cd. Isabelle

- Zrobię ci piękna fryzurkę, dobrze? Będziesz najpiękniejszą księżniczką w całej akademii. - Uśmiechnęła się, na co jedynie pokręciłem głową, jednak Isabelle chyba nie zwróciła na to zbytniej uwagi, tylko od razu zaczęła się czesaniem moich włosów. 

- Będę piękny? - Spytałem marszcząc brwi. 

- Jasne Harry, będziesz piękny - odpowiedziała, wyjątkowo bez sarkazmu w głosie. 

Przez jakiś czas układała moje loki szczotką, jednak, gdy co chwila wszystko się rozwalało, przyniosła kilka lakierów i pianek, których raczej nie chciałem mieć ma swojej głowie. Isabelle stanęła przede mną i przykładając palec do ust, przyglądała mi się przez chwilę. 

- Idę po prostownicę. - Uśmiechnęła się szeroko, a w mojej głowie w jednym momencie pojawiła się czerwona lampka.

Prostownicę?! Otwierać okno, ja stąd wychodzę!
- Wiesz co?! - krzyknąłem, gdy zniknęła za drzwiami łazienki. - Już nie chcę być najpiękniejszą księżniczką!

Nigdy w życiu nie pozwolę wyprostować sobie włosów. Już raz Niall to zrobił i wyglądałem w nich jak.. cholera, nawet nie umiem znaleźć odpowiednich słów, żeby to opisać. 

- Oj przestań, Harry. Będzie fajnie - odkrzyknęła, a po chwili pojawiła się z powrotem w pokoju, trzymając w dłoni prostownicę.

W tym momencie wyglądała jak morderca, stojący nad swoją ofiarą, tylko, że tamten zazwyczaj trzyma jakiś nóż, a Isabelle wybrała coś gorszego. 

- Już późno, chyba powinienem iść.. - zacząłem, jednak dziewczyna szybko mi przerwała.

- Harry, nie zachowuj się jak dziecko, to tylko prostownica.- Wywróciła oczami.

- Wszystko, tylko nie prostownica! - Jęknąłem o mało nie spadając z krzesła. 

- Wszystko? - Uniosła brwi, a na jej ustach pojawił się cwany uśmieszek. 

- Cholera - mruknąłem pod nosem, nawet nie wiedząc, czy to usłyszała - Tak, em.. uznajmy, że tak, się żadne farby i inne tego typu rzeczy nie wchodzą w grę!

- No wiesz ty co... potrafisz zepsuć każda zabawę - burknęła, zakładając ręce na piersi. 

- Oj przestań jęczeć, tylko zrób ze mnie księżniczkę! 

~~*~~*~~

Jak Isabelle ze mną skończyła, wyglądałem jak mieszanka tumblr girl z małą dziewczynką. Zrobiła mi dwa warkocze po bokach głowy, zawiązała je różowymi kokardkami i na dodatek przypięła kilka kolorowych spinek. Po prostu z daleka emanowałem swoją męskością.
- Gdybyś pozwolił mi użyć prostownicy, byłoby lepiej - powiedziała, robiąc smutną minę.
- To coś - odpowiedziałem, wskazując na urządzenie leżące na szafce obok - nigdy nie dotknie moich włosów. Nigdy.
- Jeszcze się przekonamy. - Uśmiechnęła się szeroko.
- Powinienem się bać? - Spytałem, na co tylko pokiwała głową. - Nie zaczynaj wojny Isabelle.
- Sam ją zacząłeś.
- Wcale, że nie! To ty zaczęłaś.
- Nie.
- Tak.
- Nie.
- Tak.
- Nie.
- Obejrzałbym jakiś film.
- Całkiem dobry pomysł, ale ja wybieram - zaśmiała się, podchodząc na biurka, na którym stał laptop.
- Błagam, tylko nie żadne romansidło, ani wyciskacz łez - jęknąłem, próbując pozbyć się spinek z włosów.
- Czyżby Harry Styles wzruszał się na filmach? - Uniosła brwi.
- Nie, no coś ty. Po prostu nie lubię takich filmów, są nudne. - Wzruszyłem ramionami, wiedząc, że i tak pewnie wybierze coś smutnego, a ja będę ryczał jak bóbr.
Gdy udało mi się odpiąć wszystkie spinki, zabrałem się za rozplątywanie warkoczy.
- Jak ty wiążesz te kokardki, że nie można ich rozplątać? - Zmarszczyłem brwi, walcząc z kawałkiem materiału.
Isabelle wywróciła oczami, jednak po krótkiej chwili postanowiła mi pomóc. 

- Nie wierzę, jak mogłeś popsuć taką piękną fryzurę, pasują ci warkoczyki - zaśmiała się i sięgnęła po opaskę, która zaraz założyła mi na głowę.

- Wybrałaś już jakiś film? - Spytałem, unosząc wzrok. 

- Mhm, Przygoda na Antarktydzie, może być? 

- Jaki to? 

- Przygodowy. - Wzruszyła ramionami.
- Okej, więc włączaj. - Uśmiechnąłem się, rozkładając wygodnie na łóżku. 

Isabelle włączyła film i usiadła obok, kładąc laptop między nami. 

Na początku film faktycznie wydawał się zwykłym przygodowym, jednak z czasem nabierał zbyt smutnego charakteru. 

Przez większość czasu jakoś się trzymałem, ciągle powtarzając w głowie "Harry, jesteś mężczyzną, więc się tak zachowaj". Na marne mi to było, bo gdy zostało już kilka psiaków, a główny bohater postanowił się nimi zaopiekować, okazało się, że jestem jednak miękką cipą i zaraz ryczałem jak bóbr. 

- Harry? Czy ty płaczesz? 

- C-coo? J-jasne, że nie - mruknąłem, przecierając policzki. 

Isabelle?