Od Nikitty C Vito

Idąc z Vito ramię w ramię, śmialiśmy się z osób które nas goniły. Śmiało stwierdziłam, że Lena normalna nie jest, a Vito, że Xander nie jest lepszy niż ona. Oboje się zgodziliśmy z swoimi spostrzeżeniami. Było już ciemno, nawet bardzo. Z nim czas zawsze szybko mi leci, co jakiś czas przygryzałam wargę chcąc ukryć rozbawienie. Ludzie patrzyli na nas z uśmiechami. Moje przyjaciółki stały teraz pod drzwiami akademika machając do mnie. Cieszyły się, że nie jestem już przygnębiona z powodu Vito.
- Wiesz co? Raczej bez zaczepki teraz nie wejdziemy, może pójdziemy dalej? - Zapytałam, a chłopak skinął głową na zgodę. Reszta czasu minęła nam na wesołych rozmowach.

***

Idąc po parkingu, tłumaczyłam mu właśnie dlaczego wyjechałam z domu, dlaczego teraz nawet z matką się nie kontaktuję. Był to wstyd, ogromny wstyd. Vito jednak ciągle mnie pocieszał.

- Daj spokój, już o ty gadaliśmy! - był widocznie nieco zdenerwowany. Dałam mu kuksańca w bok, on jednak uśmiechnął się, po czy potargał mi włosy. Stałam tak, z wkurzoną miną, po czym pokazała mu język. Zaśmiał się głośno.

- Co? Mówiłeś, że lubisz dojrzałych rozmówców. - Uśmiechnęłam się, po czym klepnęłam go w pierś. Staliśmy tak chwilę, bawiłam się zapięciem od smyczy, podczas gdy Kira i Amnestia biegały na około, ja i Vito staliśmy tak. W bezruchu. W świetle księżyca w pełni, otoczeni gwiazdami i ciszą. Kiedy uniosłam głowę, okazało się, że stoimy bardzo blisko siebie. Nie odskoczyłam jak to miałam w zwyczaju.

- Chyba czas wracać - powiedział, jednak się nie poruszył. Dalej trzymał mnie jedną ręką za ramie, a ja dalej wpatrywałam się w jego oczy.

- Tak.... ale wiesz co? - zapytałam, a on tylko uniósł brwi.

- Nie, co? - uśmiechnęłam się, po czym położyłam mu ręce na piersi upuszczając smycz.

- Chciałabym, aby ta chwila trwała wiecznie...

Vito?