Od Alice do Cole'a

Silna pięść Oscara zacisnęła się na mojej dłoni niczym pułapka na niedźwiedzie. Zimna, sucha i umięśniona ręka mężczyzny jakby przebiła moją skórę i jednocześnie uczucia. Zesztywniałam. Jednym ruchem popchnął mnie na łóżko.

~•••~

Gdy wyszedł zapłakałam. Tym razem znacznie mocniej niż zwykle… Ukryłam twarz w poduszce, zaciskając palce na jej bokach. Podjęłam decyzję, ostateczną decyzję. Zaczęłam jeszcze głośniej szlochać.

Moje łzy nie były słone. Miały gorzki posmak.

~•••~

Nie było go gdy wstałam. Pojechał gdzieś ale trudno było określić kiedy wróci. Miałam niewiele czasu… Wzięłam tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Niewiele, jak najmniej. Koty chyba najwięcej zeżrą ale o nie się nie martwiłam jakoś specjalnie. Ubrania powinny mi wystarczyć na tydzień, podobnie jedzenie. Resztę kupię na miejscu…

“O ile dojadę na miejsce” - przemknęła mi ta fatalna myśl po głowie.

Ręce drętwiały mi przy pakowaniu. Co chwilę wyglądałam przez okno naszego domku gotowa się wycofać.

Uruchomiłam powoli silnik fiata. Jeszcze raz sprawdziłam czy wszystko mam i ruszyłam do centrum. Pierwszy przystanek - bank.

Konto dzieliłam z Oscarem, właściwie miałam tylko dostęp do niego.

-Czego pani chce? - spytała ochrypłym głosem staruszka z okienka.

- 30 000 tysięcy z tego konta. - odpowiedziałam drżącym głosem i podałam kartę.

Babka popatrzyła na mnie dziwnie i z lisim uśmieszkiem wypłaciła gotówkę. Przeszedł mnie dziwny dreszcz.

Teraz tylko po konia i…

Najgorsze dopiero przed nami.

Zajechałam przed samą stajnię i przy pomocy zdziwionego stajennego przymocowałam z trudem przyczepę do mojego autka. Teraz on…

-Jest tam, na samym końcu. - odparł.

Demo stał w samym kącie boksu. Nie czyszczony chyba od wieków. Usłyszawszy moje kroki podniósł uszy do góry i uderzył łbem o kraty.

-Spokojnie… - westchnęłam.

Wślizgnęłam się cicho do środka chowając kantar za plecami. Tak jak myślałam; ogier zaczął wariować, biegać w kółko.

-Raz, dwa i… - mówiłam sama do siebie. - Trzy!

Skoczyłam na grzbiet Demensa. Syknęłam z bólu gdy ten przywalił o deski. Nie straciłam na szczęście równowagi. Poczekałam na moment aż odchyli głowę i wcisnęłam kantar na jego mordę. Spadłam na ściółkę ale w dłoni pozostała mi linka. W tej właśnie chwili zabrzęczał mi telefon. Zamknęłam drzwiczki i zostawiłam ogiera aby trochę mógł ochłonąć.

Odblokowałam telefon i odczytałam wiadomości.

“GDZIE JESTEŚ?!!! WRACAJ W TEJ CHWILI!!! 😤😬😡😠” - tak wyglądała wiadomość od Oscara. Nie lubił kiedy wychodziłam z domu bez jego zgody. Kopnęłam kamień ze złością i przez chwilę bawiłam się case od urządzenia.

W końcu schowałam telefon do kieszeni i wbiegłam ponownie do boksu. Zasłoniwszy Demensowi oczy kurtką zaciągnęłam go na dwór. Wierzgnął parę razy ale miałam to szczerze gdzieś. Nie pamiętam już jak ale udało mi się go zamknąć w przyczepie, która zaraz potem zaczęła podskakiwać i przechylać się na boki. Wskoczyłam za kierownicę ale po chwili namysłu wyszłam jeszcze raz i wrzuciłam kartę SIM do błota. Pożegnałam się krótkim “Pa.” ze stajennym i odeszłam. On jeszcze nie wiedział ale miałam go już nigdy nie zobaczyć. W sumie był to miły aczkolwiek nie ogarnięty chłopak. Znajdzie sobie szybko kogoś…

~•••~

Drżałam cała a pot lał się ze mnie strugami. Cóż… Niby 20°C no ale prawdziwym powodem był ten potworny lęk. Kierownica garbusa ślizgała mi się w dłoni. Lęk jakby celowy, przewidziany. Strach przed czymś znanym ale to również strach przed postanowieniem, czymś czego już nie da się cofnąć.

~•••~

Mimo, że byłam coraz bliżej celu, coraz bardziej się niepokoiłam. Minęłam już tabliczkę z napisem ‘Emstendem’ i szukałam palcem na mapie jakiegoś hotelu dla jeźdźca i konia. Nie znałam niestety dostatecznie dobrze niemieckiego aby móc cokolwiek odczytać z mapy.

W końcu podeszłam do jakiegoś mężczyzny i zapytałam:

-Wo befindet sich das Hotel ...? Für Pferd und Reiter? - ależ się popisałam znajomością niemieckiego! Dobrze, że gość znał angielski.

Zostałam jednak poinformowana, że jako tako owego hotelu nie ma, jest jedynie jakaś olbrzymia stadnina z pensjonatem za równie olbrzymią sumkę. Za to jakieś 6 km od niego jest jakaś posiadłość Włochów, którzy chętnie przyjmą pod swój dach podróżników za grosze. Niestety warunki są ‘takie se’. Robiło się już ciemno i właściwie nie miałam innego wyjścia. Farma “Piccolo paradiso”, co oznaczało “Mały raj”, nie była specjalnie wielka ale za to była urocza i wydawała się być przytulna.

-Witamy seniora! - zawołała staruszka radośnie z włoskim akcentem. - Co ragazza cię tu sprowadza?

-Słyszałam, że można tu przenocować - odpowiedziałam.

-No cóż… Mój marito, to znaczy mąż, rozchorował się odrobinę więc przyjechał do nas nasz nipote…

- To znaczy, że nie ma już miejsc?! - uniosłam się trochę zobaczywszy jak Demens wariuje w przyczepie.

- Są, są! - uśmiechnęła się właścicielka. - Ale luksusów proszę się nie spodziewać.

- Dobrze. Jak mus to mus… - westchnęłam.

Kobieta zaprowadziła mnie do niewielkiej chatki ogrodniczej stojącej zaraz za stajnią. W środku panowały okropne warunki. W mig rozstawiono tam stare, składane łóżko i poplamiony materac. Wokół pełno było brudu i pleśni.

- Tu jest zlew i rubinetto, tam stoi wanienka ale lepiej z niej nie korzystać bo wychodzi się trudniejszym niż wtedy jak się wchodziło - staruszka pokazywała po

kolei co i jak.

- A ubikacja? - spytałam.

- Niestety wc jest u nas w domu i trzeba będzie tam chodzić - odpowiedział serdecznie wnuk.

Pomogli mi jeszcze zaprowadzić Dema do stajni. Pamiętałam oczywiście aby podczas posiłku dorzucić mu jeszcze środków uspokajających aby następnego dnia jakoś wpakować go do przyczepy.

Próbowałam jakoś usunąć, wiercąc się i próbując wygodnie się usadowić tak, aby sprężyny nie wbijały się mi do pleców. Wciąż się bałam. Gdy wreszcie około 1.00 w nocy udało mi się zmrużyć oczy, śniły mi się koszmary - oczywiście z Oscarem w roli głównej.

~•••~

O 5.00 byłam już z powrotem w drodze. Oczy trochę mi się jeszcze kleiły mi się ale gorąca kawa od pana Gennaio postawiła mnie na nogi. W sumie faktycznie; warunki beznadziejne ale cena jak najbardziej pozytywna - jedynie 4 €! Szkoda, że nie mogłam zostać jeszcze na śniadanie. Pani Annie robiła akurat naleśniki… A ja nie jadłam nic od wczorajszego popołudnia…

~•••~

Najtrudniejszym jednak etapem podróży był przejazd promem. Znałam takiego jednego, koło czterdziestki. Przewoził zwierzęta, zdarzały mu się nawet wielkie zoo albo różne cyrki (takie cóś jest?! xd).  Zaopiekował się moim ogierem najlepiej jak umiał i do tego nie chciał za to nic dla siebie nie chciał poza obowiązkową kaucją, która też wydawała mi się za niska. Nie tylko zresztą moim skarbem ale również moimi kotełkami, których nic nie interesowało poza spaniem i zabawą w klatkach. W zamian za to poprosił o pocztówkę z MU.

Demens bardzo źle przeżył podróż promem. Dobrze, że na statku był lekarz bo biedaczek umarłby z przemęczenia a ja za nim z tęsknoty, także temu nieprzyjemnemu z twarzy facetowi ale wielkiemu sercem zawdzięczam wieeeelee.

Poza tym problemy mieliśmy przy granicach z paszportami itd. I chodź nie powinnam jechałam autostrada. CUD, że mnie nie zatrzymali! A jakby wszystkich tych i innych kłopotów było mało Oscar wciąż pisał na Facebooka, messengerze i we wszystkich możliwych miejscach widomości typu „JAK ZNAJDĘ TO UKATRUPIĘ P*ZDO!!!”.

~•••~

Coraz bliżej… Coraz bliżej… On mnie zabije… Nie tylko mnie… Wszystkich, których są mi bliscy… Czemu?! Boję się. Boję się. Z każdym kilometrem coraz bardziej… Coraz bardziej… Pomocy?

~•••~

- Teraz w lewo czy prawo?! – wrzasnęłam obracając nerwowo mapę w rękach. – A jadę prosto…

Po 4 godzinach nawracania trafiłam na jakąś szosę przy lesie. Nie miałam bladego pojęcia gdzie jestem ale jechałam. Z zupełnie pustej drogi w momencie zrobił się korek. Zmęczona i wyczerpana trąbiłam nieustannie w klakson. Jeszcze moment a wyjdę z siebie… Wreszcie ruszyliśmy w miarę normalnym tempem. Znów pojedyncze auta przejeżdżały z 90km/h obok wcale nie zwracając w ogóle uwagi na ograniczenia do 30km/h. Ja zresztą też w jakiejś części należałam do tych wariatów. Jak to powtarzała moja matka „Dawcy jadą.” - gdyż była lekarką. Nagle z jakiejś bocznej drogi polnej wytoczyło się powoli czerwone suzuki. Jechał jakoś dziwnie zygzakiem. Zaraz doszło do mnie, że kierowca musi być mega „trzeźwy”. Wreszcie przyspieszył a ja głupia zapierniczam za nim. Jak zahamował! W ostatniej chwili wyprzedziłam go jakoś a ten uderzył z całej pety w drzewo.

Poczułam jak przyczepa wywraca się niebezpiecznie i jak kopyta przestraszonego na śmierć Dema tracą przyczepność. Wszystko działo się w błyskawicznym tempie. Coś w nas uderzyło.

Cała zalana potem, rozkojarzona otworzyłam drzwiczki auta i „wypełzłam” na jezdnię. Dzięki furze, która w nas przywaliła przyczepa nie przewróciła się. Za to suzuki roztrzaskało się na strzępy. Kierowca na pewno nie żył… Zobaczyłam jak umięśniony mężczyzna wychodzi z czarnego ferrari i cały czerwony ze złości uderza pięścią w przyczepę. Zaczął coś bredzić do mnie o aucie i w ogóle… Ale byłam tak roztrzęsiona, że nie docierało do mnie to co mówił. Dopiero gdy poczułam mokrą od potu pięść na brzuchu zemdliło mnie i upadłam. Ktoś coś krzyknął. Zobaczyłam nad sobą jakąś postać. Kręciło mi się w głowie ale wydawało mi się, że skądś znam tego chłopaka…

- O Boże… Cole! – ostatkiem sił wstałam i zawiesiłam się na ramionach przyjaciela.

<Cole? Trochę długi początek xd>