Od Sherie Do Andy'ego

Po śniadaniu udałam się do swojego pokoju. Za parenaście minut mam zajęcia, więc chyba jeszcze zdążę wyjść na zewnątrz się przewietrzyć.

Jak chciałam tak zrobiłam, ubrałam kurtkę i buty, wzięłam torbę i zamknęłam drzwi na klucz. Ruszyłam szybkim krokiem do drzwi prowadzących na dwór. Było chłodno i biało.

Dalej poruszałam się w szybkim tempie, ale ostrożniej, aby się nie przewrócić. Nie potrzebuję pięćdziesiątego siniaka do kolekcji. 

W końcu stanęłam w miejscu, gdzie był sam lód. Zero śniegu.

Sam lód.

Przypomniały mi się łyżwy. Jedna noga w przód, druga noga w przód, jedna, druga, jedna, druga...

Szybko załapałam rytm i z oblodzonej drogi zrobiłam sobie lodowisko. Nie obyło się bez upadku, oczywiście. 

Gdy podniosłam wzrok z własnych stóp zauważyłam pochodzącego do mnie Andy'ego razem z psem. Pomachałam mu z uśmiechem.

— Cześć ponownie! — przywitałam go.

— Masz może zapalniczkę? — zapytał.

— Mam zapałki. Mogą być?

— Jasne.

Szukanie ich w mojej torbie zajęło mi minutę, po której Andy ściskał w dłoni małe pudełeczko, a ja opakowanie cukierków.

— Chcesz? — wyciągnęłam je w jego stronę.

— Czemu nie — wyciągnął sobie jednego i włożył do kieszeni. Trzymał psa z dala ode mnie, ja nie prostestowałam. Po chwili staliśmy obok siebie, ja jadłam cukierki, a on palił.

Spojrzałam na zegarek.

— Za pięć minut zajęcia. To nara — poderwałam się do biegu po śniegu. Na lekcje się spóźniłam, no bo jakżeby inaczej.

Andy?