Od Nikitty CD Vito

Pogadałam jakiś czas z chłopakami, przywieźli mi nawet kebaba. Nie sądziłam, że mogę mieć tylu przyjaciół. Choć z dziewczynami nie utrzymuję już kontaktu, bardzo za nimi tęskniłam. Spędziłam z nimi wszystkie złe chwile aż nagle, jeden wypadek zniszczył wszystko. Odwiedziły mnie w szpitalu, mówiły że to moja wina. Przecież… nie ja spowodowałam ten wypadek. Sama jestem poszkodowana, dlaczego one tak na mnie najechały. Ally była mi bardzo bliska… Kiedy chłopaki pojechali, ja sama poszłam zobaczyć trening Vita. Dowiedziałam się, że będę mogła wrócić do jazd za jakieś kilka dni. Oczywiście, z umiarem. Kiedy podeszłam do barierek, zobaczyłam jak chłopak uderza w nie kilka kroków ode mnie. Klacz podeszła do mnie i powąchała moje ramię, ja natomiast przeszłam na padok i posłałam Vitowi uśmiech.

- Uważaj, bo jeszcze ty trafisz do szpitala. Jedna osoba wystarczy, poza tym, nie chcę się dzielić uwaga, jaką mi poświęcają – zaśmiałam się, po czym podałam mu rękę. Vito zmarszczył brwi i złapał moją rękę, ale zamiast wstać, pociągnął mnie w dół. Uderzyłabym w piach, gdyby nie to, że wylądowałam centralnie na nim. – Grabisz sobie Vito. Nie wkurzaj dziewczyny, która niedługo będzie mogła wrócić do jazd konnej.

Podniosłam się z ziemi, a on poszedł moim śladem. Klacz chłopaka kopała kopytem w ziemi, a kiedy zobaczyła że wstaliśmy, podeszła i trąciła chłopaka pyskiem. Kiedy zerwał się wietrzyk, zamknęłam oczy. Uwielbiałam to. Pomyśleć, że jeszcze niedawno chciałam wyjechać i zostawić to wszystko. Tak po prostu. Bez pożegnania, bez Blue. Sama. I już nigdy nie wracać. Kiedy zobaczyłam dziewczyny z mojej gruby jeździeckiej, pomachałam im. Wyjeżdżały na wakacje, dowiedziałam się, że zabierają ze sobą konie. Nie wiem jak to zrobiły, ale zazdrościłam im. Chciałabym wyjechać na jakiś czas, oderwać się od tego. Może zapomnieć o złych chwilach, oraz o wątpliwościach. Eh, marzenia.

- Halo, ziemia do Niki – usłyszałam głos i wzdrygnęłam się. Odwróciłam się w jego stronę, chłopak przyglądał mi się badawczo – W porządku? Wpatrywałaś się jakiś czas w jedno miejsce, to niepokojące.

- Tak, tak. Jest dobrze. Po prostu… zazdroszczę dziewczynom. Chciałabym wyjechać do rodziny, albo gdziekolwiek. Chciałabym się oderwać od spojrzeń wszystkich, na jakiś czas. – Chłopak się nie odzywał, nie wiedziała, czy nie zrozumiał tego opatrznie. – I nie, nie chcę oderwać się od ciebie. Gdybym miała wyjechać, pojechałbyś ze mną.. jeśli byś chciał, oczywiście. – Mówiąc to, przytuliłam się do niego. To ciekawe, że w obecności Vita byłam kimś innym, nie bałam się co o mnie pomyślą, za to byłam pewna tego co robię. Kiedy byłam sama, rozglądałam się czy ktoś nie patrzy. Od zawsze tak było, ale w dniu kiedy przyjechałam do Akademii, miałam wrażenie, że wszystko się zmieni. Miałam racje. Zdobyłam wspaniałych przyjaciół, cudownego chłopaka. Straciłam wiele ludzi, jednak, mam nadzieję, że teraz jest im lepiej.  Kiedy odsunęłam się od niego, spojrzałam mu w oczy. Nie wiem czemu mi się tak przyglądał. Ale uśmiechnęłam się delikatnie, po czym pocałowałam go. W chwili gdy się od siebie oderwaliśmy, na jego twarzy widniał uśmiech.

- Muszę iść Vito, mama dziś wpada. Mówiła, że będzie mnie odwiedzać. Jeśli chcesz, możesz wpaść wieczorem. Kto wie, może znajdę czas. – pocałowałam go szybko w policzek i ruszyłam do pokoju. Było mi tak gorąco w tej peruce… chciałabym, aby moje włosy już mi odrosły.

Spędziłam większość dnia szykując się na spotkanie z rodziną, mama napisała mi, że przejechało wujostwo, oraz dziadkowie od strony taty, do tego siostra mamy i jej pięcioletnie dzieci – Kaila i Michael. Ostatni raz, widziałam ich przed wyjazdem. Teraz, podobno bardzo się cieszyli, że znów mnie zobaczą. Godzinę przed wyjściem, ponieważ spotykaliśmy się w restauracji, ubrałam się w czarną spódnicę i bordową koszulkę a na to czarną marynarkę. Na nogach za to, miałam płaskie balerinki. Mimo to, dalej odczuwałam skutki wypadku. Wychodząc z pokoju, wpadałam na Vita i jakiegoś chłopaka, którego nie kojarzyłam. Dosłownie, wpadłam. Gdyby nie mój chłopak, spadłabym ze schodów.

- Znów spadasz ze schodów? Mało ci wypadków? – usłyszałam przytyk w głosie nieznajomego, szybko poszedł do pokoju a ja, cóż, poczułam się naprawdę dotknięta. W tym momencie, po schodach weszła moja matka.

- Nikitta! O mój boże, dziecko! Co się stało? – podbiegła do mnie, a ja zdałam sobie sprawę, że Vito dalej mnie przytrzymuję. Uśmiechnęłam się, po czym stanęłam na własnych nogach. – Vito! Jak dobrze, że cię widzę chłopcze. Poznałeś już mnie, oraz brata Nikitty, ale, przecież, jeśli myślisz na poważnie o mojej córce, musisz poznać resztę rodziny! Nikitta, zaproś swego chłopaka do restauracji, jeśli potrzebuje czasu aby się przygotować, powiem wujkowi aby poczekał. Ale musi się pośpieszyć, babcia jest bardzo głodna! – Moja matka zbiegła ze schodów, nawet słyszałam, jak krzyczała, aby mój wujek poczekał, bo mamy jeszcze jednego gościa na rodzinnej kolacji.

- Przepraszam cię za nią, nie musisz iść. Ale jeśli chcesz, będzie mi bardzo miło.

Vito?