Od Samuela Do Jasmine

Dziś trzydziesty grudnia. Dwa dni przed rozpoczęciem nowego roku. Co mnie wzięło, żeby zmieniać coś akurat teraz. Mogłem sobie poczekać do pierwszego stycznia i pochwalić się wszystkim na FB: Nowy rok, nowy ja! i wkleić zdjęcie Morgan University. Nie, to nie w moim stylu. Kogo w ogóle obchodzi moja osoba? Dostałbym może ze dwa lajki. Od ciotki i Maxa. Ech… Na tę myśl poczucie beznadziejności jeszcze bardziej zaćmiło mój umysł. Wyjrzałem przez okno srebrnego Forda, którym aktualnie kierował ojciec. Uparł się, że sam odwiezie mnie cały ten kawał drogi i przy okazji spotka się ze swoim drugim synem. Dlaczego w ogóle zgodziłem się na Morgan? Na świecie znajduje się w trzy dupy takich uniwerków. Teraz będę musiał widzieć Maxa codziennie. W sumie, może to i dobrze? Może się trochę stęskniłem za dogryzaniem mu? Tak podsumowując, jakoś nie czułem się z tym tragicznie źle, jedyne co mnie dobijało to to, że będę tak daleko od domu i starych znajomych. Trochę ciężko było mi to wszystko zostawić. Co jeśli mnie tam nie polubią i będą gnębić do końca wszystkich dni? Teraz do mnie dotarło, że wolałbym mieć tam kogoś, do kogo będę miał otworzyć gębę. Znając siebie nie ośmieliłbym się nawet zapytać kogoś o drogę na stołówkę, nie walcząc przy tym z nieśmiałością. Może to jednak dobrze, że Max tam będzie. Ciekawiło mnie jedynie, jak zareaguje na mój przyjazd. W końcu nic mu jeszcze nie powiedziałem.

Otworzyłem szybko oczy czując pulsujący ból w czaszce. Musiałem zasnąć i uderzyć głową na tej wyboistej ścieżce. Spojrzałem na tatę.

- Już prawie jesteś my na miejscu, Sam. Właśnie miałem cię budzić. – uśmiechnął się, a ja dostrzegłem zmęczenie na jego twarzy

- Dlaczego nie chciałeś się zmienić? Przecież mam już prawko. – posłałem ojcu karcące spojrzenie

- Oh, Sammy. W Anglii panują inne zasady ruchu i nie chciałem…

- To nie jest żadne wytłumaczenie. Potrafię się przestawić. – przerwałem mu, a po chwili znów się odezwałem – Obiecaj mi tylko, że nie ruszysz w drogę powrotną zanim się porządnie nie wyśpisz w jakimś hotelu.

Tata pokiwał głową i uśmiechnął się szerzej. Przerzucił gałkę na większy bieg i dodał nieco gazu, podjeżdżając pod górkę. Naszym oczom ukazała się ośnieżona brama i ogromne drzewa, których gałęzie oblepiał śnieg. Miałem wrażenie, że wjeżdżamy w jakąś magiczną krainę.

- Mówisz zupełnie jak Victoria – uśmiechnął się smutno, postukując palcem w kierownicę w rytmie piosenki

Zerknąłem przez tylną szybę, upewniając się, czy przyczepa wciąż za nami podążała. Ręce zaczęły mi się pocić, a w brzuchu szykowało się małe powstanie. Cz-czy ja się denerwowałem? Tak, znaczy może trochę. Kiedy tata zaparkował samochód na parkingu, wyciągnął kluczyki ze stacyjki i odpiął pas, poczułem jak moje kości robią się nagle strasznie ciężkie. Tata położył rękę na moim kolanie spojrzał mi w oczy.

- Będzie dobrze, zobaczysz. – powiedział jakby wiedział czym się teraz przejmuję, dodając mi tym samym nieco otuchy.

Kiwnąłem głową, biorąc głęboki oddech i wyszedłem z samochodu. Śnieg przyjemnie zachrzęścił pod moimi stopami, a mroźne powietrze zaszczypało w nos i policzki. Zatrzasnąłem drzwiczki i rozejrzałem się dookoła. Szczerze, myślałem, że to wszystko będzie trochę mniejsze i… No w sumie sam nie wiem czego oczekiwałem. Nie zawiodłem się jednak, tylko nabrałem obaw. Wszystko wyglądało tutaj tak ekskluzywnie i elegancko, że miałem wrażenie, iż nie dopasuję się tutaj. Nie pozostało mi teraz nic innego jak poszukać Maxa i swojego nowego pokoju.

- Jak myślisz, gdzie on teraz może być? – usłyszałem za plecami pytanie ojca

- Nie mam poję… - zacząłem i w tym momencie zobaczyłem tę idiotyczną czapkę z bąblem, którą rozpoznałbym wszędzie – Tam jest.

Wskazałem tacie kierunek ruchem głowy, a następnie skierowałem tam swoje kroki. Dostrzegłem, że siedzi sam na ławce plecami do nas i grzebie coś w telefonie. Uśmiechnąłem się złośliwie pod nosem i podbiegłem do niego, zbierając po drodze śnieg. Zlepiłem z niego prowizoryczną śnieżkę i wtarłem ją Maksowi prosto w twarz. Braciszek podskoczył przestraszony i zerwał się na równe nogi.

- Hahah, orientuj się, głupku! – krzyknąłem, zwijąjąc się ze śmiechu, faktycznie brakowało mi wkurzania brata

Podniosłem wzrok i zobaczyłem zdezorientowaną i zaskoczoną minę Maxa, co wywołało kolejny atak śmiechu. Max zmarszczył brwi, sięgnął w dół po porcję śniegu i uformował z niej śnieżkę. W następnej sekundzie zamachnął się i rzucił ją we mnie. Ja zdążyłem się uchylić i pocisk trafił w brzuch naszego ojca. Obaj wybuchliśmy śmiechem, widząc zaskoczoną minę taty.

- No dzięki, naprawdę ciepłe powitanie – zaśmiał się, otrzepując czarny płaszcz ze śniegu

- Co wy tu robicie? – zapytał Max, łapiąc oddech w przerwie od śmiechu

- Jak to co, wprowadzam się. – wyszczerzyłem zęby w szatańskim uśmiechu

Max pokiwał głową i podszedł do nas. Spojrzał najpierw na tatę, a potem na mnie. W jego spojrzeniu dostrzegłem zwyczajne iskierki radości. Nic a nic się nie zmienił.

- Którego konia ukradłeś ciotce? Hope? – skrzyżował ramiona na piersi

- Może – odparłem wymijająco, odwróciłem się napięcie i ruszyłem w stronę samochodu

Pomyślałem, że po tylu godzinach jazdy Hopeful musiała być równie zmęczona co ja. Najlepiej by było, gdyby znalazła się już w swoim nowym boksie. Usłyszałem za sobą kroki Maxa i taty, który wypytywał o wszystko brata. Wiecie, zadawał takie standardowe pytania z podręcznego zestawu każdego rodzica: Czy nic ci się nie stało? Dlaczego tak rzadko do mnie dzwonisz? I tak dalej. Przewróciłem tylko oczami, domyślając się, że następnym razem mnie również nie ominie ta lawina pytań. Kiedy doszliśmy już na miejsce otworzyłem przyczepę, kładąc rampę na śniegu.

- Pomóc ci? – usłyszałem pytanie Maxa

- Przecież dam radę. – warknąłem, ech… On dalej uważa mnie za małego braciszka, którego ciągle trzeba mieć na oku. Coś czułem, że tak będzie wyglądał każdy dzień spędzony tutaj razem z Maksem.

- Okey, mam nadzieję, że dacie sobie radę, chłopcy. Idę pogadać z właścicielem i potem was znajdę, ok? – poinformował nas tata i nawet nie czekając na potwierdzenie odszedł w stronę któregoś z budynków

Wszedłem powoli na rampę i położyłem rękę na siwym zadzie klaczy. Hope nawet nie drgnęła i dalej stała spokojnie, więc przesunąłem się bliżej pyska.

- Dzielna dziewczynka. Chodźmy zobaczyć twój nowy dom. – szepnąłem do niej gładząc ją po szyi

Odwiązałem klacz i powoli wyprowadziłem na zewnątrz. W jej oczach nie było nawet cienia strachu czy choćby niepokoju. Hopeful z ciekawością rozglądała się na wszystkie strony świata i strzygła co chwilę uszami. Wyciągnąłem z kieszeni kurtki kartkę z podstawowymi informacjami i odszukałem wzrokiem numer boksu klaczy. Czarno na białym widniał numer 13. Nie czekając na Maxa poprowadziłem Hope w stronę pierwszych lepszych drzwi dużego budynku naprzeciw, mając nadzieję, że to stajnia. Nie chciałem robić wrażenia, że kompletnie nie mam pojęcia gdzie idę, więc zadarłem brodę wyżej i szedłem pewnym krokiem.

- Ej, Sammy, to nie w tą stronę. – zaśmiał się Max, a ja poczułem jak z irytacji palą mnie policzki

Miałem ochotę pacnąć się w czoło i jęknąć z frustracją, ale zamiast tego odwróciłem się sztywno i ściskając mocno uwiąz klaczy podążyłem za Maksem. Brat przytrzymał nam drzwi stajni. Mijałem go z lekko naburmuszoną miną, na co szatyn uśmiechnął się. Dlaczego on zawsze musiał się uśmiechać? Biorąc głęboki oddech i zaciągając się zapachem koni, skierowałem się w stronę boksu numer 13. Zerkałem po tabliczkach wywieszonych na drzwiach boksów szukając odpowiedniej. Jest!

Widząc swoje nazwisko jak najszybciej podszedłem do boksu. Chwyciłem za zasuwę i otworzyłem drzwi. Moim oczom ukazał się smukły pysk gniadosza Maxa o imieniu Newton. Cholera. Kiedy ogier dostrzegł Hope zarżał i naparł na drzwi próbując wyjść.

- Sams, co robisz? – usłyszałem głos Maxa, który sekundę później chwycił za kraty w drzwiach boksu i pomógł mi je zamknąć

Ponownie zakląłem w myślach, przeklinając własną głupotę. Wbiłem wzrok w kamienną podłogę. Hopeful trącała mnie w ramię, czułem jej ciepły oddech na karku.

- Hej, co jest grane, Sammy? – wyczułem nutkę troski i zaniepokojenia w głosie brata

- Nic. – odparłem krótko, chcąc jak najszybciej zakończyć tą rozmowę

- Gadaj. Widzę, że coś cię gryzie. – Max chwycił za uwiąz Hope i spróbował wyjąć mi go z ręki, ale ja zacisnąłem mocniej palce. Widząc to, odpuścił wkładając ponownie rękę do kieszeni kurtki.

- Pokaż mi tylko gdzie jest ta cholerna trzynastka. – powiedziałem spokojnie i spojrzałem w czekoladowe oczy brata

Max kiwnął głową, mrużąc odrobinę oczy i minął mnie bez słowa. Zatrzymał się cztery boksy dalej, otworzył zasuwę i gestem wskazał, że mogę wprowadzić już klacz. Hopeful weszła do niego, czując się niemal jak u siebie w domu. Max spojrzał na zegarek, a następnie zasunął drzwi.

- Ja muszę szykować się na trening. Dasz sobie radę? – widząc moją wymowną minę zmarszczył brwi i ciągnął dalej – Jaki masz numer pokoju?

Ponownie wyciągnąłem papierek z kieszeni. Drugi widniejący na nim numer musiał zapewne być numerem pokoju.

- 51. Jak strefa 51. – posłałem mu blady uśmiech – To na piętrze, tak?

- Mhm. – kiwnął głową i uśmiechnął się – Zajrzę do ciebie po treningu, ok? Na razie.

Odprowadziłem brata wzrokiem aż zniknął z pola mojego widzenia, a następnie zająłem się klaczą. Zdjąłem z niej ochraniacze, które odłożyłem w kąt boksu. Usiadłem na słomie, oparłem się plecami o drewnianą ścianę i głęboko westchnąłem. Poobserwowałem chwilę jak Hope bada wszystko uważnie i strzyże uszami. Po chwili jednak zdecydowałem się zacząć rozpakowywać rzeczy. Podniosłem się z ziemi i chwyciłem ochraniacze siwki. Następnie wyślizgnąłem się z boksu, zamykając go. Nagle poczułem jak coś dotyka mojej prawej nogi. Spojrzałem na to coś szybko i uśmiechnąłem się pod nosem. To był pies. Uważnie mnie obwąchiwał i merdał przy tym puchatym białym ogonem. Wahałem się przez chwilę czy go nie pogłaskać.

- Snowy, do nogi – ciszę, panującą w stajni przerwał melodyjny głos dziewczyny, stojącej tuż obok

Jas? C: